بزرگترین محدودیت در استفاده از رزین های کامپوزیت به عنوان ماده ترمیمی دندان های خلفی، انقباض در حین پلیمریزاسیون است که اغلب منجر به پوسیدگی، شکستگی دندان و یا حساسیت پس از عمل می‌شود.

انقباض در حین پلیمریزاسیون در کامپوزیت دندانی، در طی فرآیند پخت کامپوزیت که به منظور پر کردن حفره ها یا ترمیم دندان ها استفاده می‌شود، صورت می‌گیرد. در این فرآیند مولکول‌های ساده‌ای به نام مونومر با هم ترکیب می‌شوند و مولکول‌های بزرگ‌تر، پیچیده‌تر یا پلیمرها را تشکیل می‌دهند. در این فرآیند، پیوند بین مونومرهای کامپوزیتی، از پیوند ضغیف واندروالس به پیوند کووالانسی تبدیل می شود که کاهش حجم را در پی دارد و طبق گزارش ها در محدوده ۲ تا ۵ درصد است.

این انقباض می تواند منجر به ایجاد شکاف بین ماده کامپوزیت و ساختار دندان شود که می تواند ترمیم را به خطر بیندازد و منجر به حساسیت، پوسیدگی یا شکست دندان های پرکرده شود. برای به حداقل رساندن اثرات انقباض در پلیمریزاسیون، مواد کامپوزیت دندانی با افزودنی هایی مانند پرکننده‌ها و آغازگرهای پلیمریزاسیون ترکیب می شوند.