ثبات رنگ:

استفاده از نانوفیلرها باعث کاهش زبری سطح و در نتیجه کاهش احتمال تشکیل پلاک باکتریایی و گیر کردن دبری غذاها و مواد رنگی بر روی کامپوزیت می­شود.

خواص مکانیکی:

با افزایش میزان بارگذاری و کاهش انقباض ناشی از پلیمریزاسیون(و استرس ذخیره شده ناشی از آن در کامپوزیت)، مدول الاستیک و خواص مکانیکی کامپوزیت بهبود پیدا می­کند.

چسبندگی:

با کاهش یافتن اندازه فیلرها نسبت سطح/حجم ویژه ذرات افزایش پیدا میکند و به همین دلیل این ذرات می توانند با رزین پیوند هیدورژنی بیشتری برقرار کنند. این موضوع باعث افزایش ویسکوزیته­ی کامپوزیت و کاهش چسبندگی آن به سطوح مختلف از جمله ابزارهای مورد استفاده­ی پزشکان و دستکش می­شود.

خواص اپتیکال:

در صورتی که اندازه­ی فیلر از نصف طول موج مرئی بزرگتر باشد پراکندگی نور بیشتر شده و از شفافیت کامپوزیت کاسته می­شود. نانوفیلرها در عین امکان افزایش بارگذاری کامپوزیت ها بر خواص زیبایی و اپتیکی آن­ها تاثیر منفی نمی گذارند.

پولیش پذیری:

پولیش زدن کامپوزیت های حاوی نانوذرات بسیار ساده­تر از کامپوزیت های فاقد نانوذرات است و باعث به دست آمدن سطحی صاف می­شود. هنگام پولیش زدن ممکن است یک فیلر به کلی از سطح کنده شود که در صورتی که این فیلر اندازه­ی بزرگی داشته باش، باعث ایجاد حفره ای در سطح می شود و شفافیت سطح را کاهش می دهد. اما با کاهش اندازه­ی فیلرها و استفاده از نانوذرات، تاثیر حضور این زبری ها بر خواص زیبایی کاهش پیدا میکند و سطح صاف راحت تر به دست می آیند